Rehabilitacja i fizjoterapia - Płock i okolice

Biodynamika czaszkowo-krzyżowa wywodzi się z oryginalnych praktyk medycyny osteopatycznej i jest połączona ze współczesną świadomością fizyki kwantowej oraz badań świadomości.

 

Biodynamiczna terapia czaszkowo-krzyżowa to głębokie, subtelne i delikatne podejście, które wykorzystuje naturalną zdolność ludzkiego ciała do samoleczenia. Poprzez lekki dotyk terapeuta wspiera i zachęca naturalne, płynne układy do przywrócenia równowagi fizycznej, psychicznej i emocjonalnej. TCK wymaga od terapeuty umiejętności postrzegania i współodczuwania razem z pacjentem, które sięgają o wiele głębiej, niż można sobie wyobrazić. Podejście biodynamiczne odkrywa nową perspektywę, która pozwala zrozumieć, w jaki sposób energia współpracuje z fizjologią i jakie jest jej miejsce w strukturze ciała człowieka. Niesamowite jest również to, że można wyczuć w ciele obszar, gdzie powstaje ta energia. Ten mechanizm to pierwotny rytm oddechowy, który kieruje pracą wszystkich komórek ciała. Terapia ta jest naprawdę niezwykła, bo dzięki swojej subtelności, wrażliwości odbioru, znajomości anatomii i spostrzegawczości terapeuty, może naprawić naprawdę wiele. Dzięki pracy z płynem mózgowo-rdzeniowym równoważy ośrodkowy układ nerwowy, wzmacnia ogólny poziom energetyczny ciała, przywraca sprawność stawom po urazach i zapoczątkowuje proces uzdrawiania w całym ciele. Terapia ta jest niezwykle skuteczna w wielu dolegliwościach. TCK wprowadza równowagę do autonomicznego układu nerwowego, jest również doskonałym wsparciem psychoterapii.

 

Podstawowe WSKAZANIA do TCK:
• bóle głowy różnego pochodzenia, migreny
• zarwoty głowy
• szumy uszne itp.
• dolegliwości zatok
• dysfunkcje wzroku oraz słuchu
• problemy stomatologiczne- zgrzytanie zębami, zmiany w obrębie stawów skroniowo-żuchwowych, wspomagająco przy noszeniu aparatu ortodontycznego, bruksizm
• problemy z nauką i koncentracją
• autyzm
• stany lękowe
• traumy
• nerwice
• depresje
• zespół chronicznego zmęczenia
• przewlekły stres
• bezsenność
• choroby układu imunologicznego
• stwardnienie rozciane -SM
• choroba parkinsona
• urazy i schorzenia układu kostno-stawowego
• terapia może być stosowana przy podwyższonej temperatury ciała oraz niekiedy podczas infekcji.

TCK stosowana w schorzeniach u dzieci:
• deformacje głowy
• deformacje twarzoczaszki
• asymetria twarzy i ciała
• problemy z koncentracja i nauka
• tiki nerwowe
• ADHA
• kręcz szyjny
• autyzm
• zez rozbieżny, zbieżny
• mózgowe porażenie dziecięce
• napięcie mózgowe
• traumy

PRZECIWWSKAZANIA do TCK
• krwotok śródczaszkowy
• urazy w obrębie kości czaszki
• zawał
• tętniak mózgu
• ciążą -nieustabilizowana
• jaskra
• zmiany zakrzepowe

Terapia wisceralna to szczególna dziedzina manualnej pracy z ciałem. Dzięki zastosowaniu odpowiedniego podejścia dzięki jej wykorzystaniu terapeuci są w stanie oddziaływać na wiele dysfunkcji wewnętrznych. W świecie fizjoterapii oraz osteopatii terapia wisceralna stanowi jeden z fundamentów manualnej pracy z ciałem. Ze względu na swoją specyfikę pozwala niejednokrotnie rozwiązać skomplikowane problemy bólowe, w których nie pomaga klasyczna terapia manualna lub inne podejścia terapeutyczne.

Terapia wisceralna swoje początki datuje na kilka tysięcy lat wstecz. Nie istnieją dokładne dane historyczne, które pozwalają dokładnie określić, które ludy jako pierwsze zaczęły stosować to podejście terapeutyczne. Wiadomym jest jednak, iż terapia wisceralna wykorzystywana była w medycynie ludowej od dawien dawna. Od kiedy ludzie rozpoczęli swoje doświadczenia z leczeniem dolegliwości, poszukiwano metod ich skutecznego zwalczania, dostępnego dla wszystkich. Zauważono, iż uciskanie brzucha potrafi niwelować np. kolki, dolegliwości bólowe żołądka, zaparcia i wiele innych. Na podstawie tych empirycznych doświadczeń powstało wiele systemów wykorzystujących terapię wisceralną, jak np. medycyna starogermańska, medycyna chińska czy też bliższy nam, rodzimy Starosłowiański Masaż Brzucha. We współczesnym świecie medycyny do rozwoju terapii wisceralnej przyczinił się Andrew Taylor Still, twórca osteopatii. Do dalszego rozwoju tej dziedziny w znacznym stopniu przybliżył się Jean Pierre Barral, który rozwinął system terapii wisceralnej. Narządy wewnętrzne posiadają dwie składowe – mobilność oraz motylność.

Mobilność jest to ruchomość narządu względem innych trzewi, ściany jamy brzusznej, przepony lub innych struktur. Motorem mobilności może być zmiana pozycji ciała, oddychanie przeponowe, ruchy perystaltyczne czy też akcja serca.

Motylność inaczeć ruchliwość narządu, wyraża się w spontanicznym ruchu samego narządu. Według niektórych teorii jest ona odzwierciedleniem drogi, jaką dany narząd przebywa w swoim rozwoju embrionalnym. Charakteryzują się małą częstotliwością oraz amplitudą. Terapia wisceralna ma na celu przywrócenie warunków umożliwiających danemu narządowi (lub grupie narządów) przywrócenie prawidłowej mobilności oraz motylności. Innymi słowy, aby narząd mógł działać prawidłowo, konieczny jest jego prawidłowy ruch. Dysfunkcje wisceralne mogą wywoływać ból w innych regionach ciała. Często spotykanymi dolegliwościami są np. bóle prawego barku w przypadku dysfunkcji wątroby. Dysfunkcja może być spowodowana przez ograniczoną mobilność lub motylność narządu. Do tego zaburzenia może dojść w przypadku:
• zburzenia zaopatrzenia tętniczego
• zaburzenie drenażu żylnego oraz limfatycznego
• ingerencji chirurgicznych oraz zrostów tkankowych
• spadku elastyczności ścian otaczających jamy ciała
• zaburzeń na drodze unerwienia
• nieprawidłowej diety
• kompensacji zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego
• częstych infekcji

Są to jedne z częstszych przyczyn dysfunkcji wisceralnych, może być ich znacznie więcej.
Terapia wisceralna znajduje zastosowanie w wielu dolegliwościach, takich jak .:
• bolesne miesiączki
• zaparcia
• wzdęcia
• biegunki
• refluks
• zgaga
• zaburzenia trawienia
• niektóre zaburzenia hormonalne
• migreny
• problemy z zatokami
i wiele innych

Jest metodą terapii manualnej o bardzo dużej skuteczności likwidowania dysfunkcji bólowych narządu ruchu oraz dolegliwości internistycznych, dając holistyczne podejście do problemu pacjenta. Metoda stworzona została ponad 30 lat temu przez włoskiego fizjoterapeutę Luigi Stecco, który w oparciu o anatomię i fizjologię oraz na podstawie tysięcy przeprowadzonych zabiegów, opracował ten innowacyjny system terapeutyczny.

Terapia polega na (manipulacji) rozcieraniu wybranych punktów na ciele pacjenta zwanych centrami koordynacji (CC) oraz centrami fuzji (CF), które pokrywają się w dużym stopniu z punktami akupunkturowymi. W manipulacji powięzii punkty CC i CF układają się w sekwencje, diagonalne i spirale mięśniowo-powięziowe.

Wyboru punktów do terapii dokonuje się na podstawie szczegółowego wywiadu z całego życia pacjenta, oraz tzw. weryfikacji ruchowej i palpacyjnej poszczególnych jednostek mięśniowo-powięziowych. Takie podejscie sprawia, że poszukiwana jest faktyczna i pierwotna przyczyna bólu, która zazwyczaj jest znacznie oddalona od miejsca występowania dolegliwości pacjenta.

Fascial distortion Model (FDM) jest koncepcją pracy opracowaną w latach 90-tych XX wieku przez amerykańskiego osteopatę dr Stephena Typaldosa. W swoich badaniach stwierdził, iż powięź jest strukturą odpowiedzialną za powstawanie wielu dolegliwości bólowych i powinna być poddawana terapii. Dr. Typaldos dzięki swojemu wieloletniemu doświadczeniu jako lekarz, terapeuta manualny, osteopata, stworzył metodę terapeutyczną, według której podzielił najczęściej występujące dolegliwości układu mięśniowo - powięziowego na sześć dysfunkcji(zniekształceń) powięzi tzw. „dystorsji powięziowych". Metoda ta daje często zdumiewająco szybkie i skuteczne efekty w likwidowaniu dolegliwości bólowych u pacjentów.

FDM charakteryzuje się unikatowym sposobem diagnozowania. Pacjent poprzez swoją mowę ciała i charakterystyczne gesty pokazuje miejsca wystepowania i przebiegania bólu na swoim ciele. Terapeuta opierając się na  odczytywaniu tej mowy ciała, gestów oraz opisu symptomów zgłaszanych przez pacjenta, określa rodzaj występującej dystorsji powięziowej i dopasowaju do niej odpowiednią technikę manualna do terapii.

Metodę FDM cechuje wysoka efektywność w leczeniu takich urazów jak m.in.
skręcenia, zwichnięcia, naderwania mięśni, najduje ona zastosowanie w urazach sportowych oraz innych dolegliwościach ortopedycznych.

FRSc jest autorską kompleksową metodą terapeutyczną medycyny manualnej, opracowaną przez lekarza ortopedę, traumatologa Radosława Składowskiego.

Medycyna manualna jest to dział medycyny zajmujący się diagnozowaniem i leczeniem wykrytych odwracalnych zmian czynnościowych narządu ruchu. Fundamentem medycyny manualnej jest koncepcja Pięciu Układów Regulacyjnych.

I regulator wg FRSc można w dużym skrócie nazwać „mechanicznym”. Jego podstawę stanowi wiedza o powięzi, jako tkance rozpraszającej i koncentrującej napięcia w organizmie człowieka.

II regulatorem jest system wzajemnych zależności biochemicznych i występujące w nim zjawiska zastoju. Za patologie odpowiedzialne są tu zaburzenia gospodarki płynów.

III układ regulacyjny wg Five Regulatory Systems concept (FRSc) jest systemem sięgającym w swojej istocie wielu reakcji pierwotnych. Osią centralną Regulatora III jest autonomiczny układ nerwowy.

IV regulator zajmuje w FRSc miejsce szczególne, ponieważ został opracowany przez Składowskiego jako pierwszy. Jego istotą są wzorce ruchowe, układ pozapiramidowy oraz łańcuchy synkinetyczne.

V Piąty Układ Regulacyjny wg FRSc jest tym, który pozostawia wciąż więcej pytań niż odpowiedzi. Zasadniczo można powiedzieć, że odnosi się do skórnych stref odczynowych (SSO).

Pinoterapia jest jednym z elementów medycyny manualnej w koncepcji pięciu układów regulacyjnych (FRSc), stworzonej przez dr Radosława Składowskiego.

Pinoterapia to metoda terapeutyczna, łącząca medycynę konwencjonalną z medycyną alternatywną. Zaliczana jest do terapii odruchowych, które wykorzystują możliwości samonaprawcze organizmu. Polega ona na stymulowaniu określonych punktów, stref na ciele przy pomocy specjalnych mosiężnych narzędzi. Piny- przypominają wyglądem gwoździe ostro zakończone z jednej strony i spłaszczone z drugiej. Pinokaty zwane katami kształtem przypominające esowate, tępo zakończone noże. Pinoterapia wywiera pozytywny wpływ na sferę psychiczną oraz fizyczną, zmniejsza napięcie mięśni, pobudza układ współczulny i pobudza krążenie krwi.

Wskazania do pinoterapii:
• dolegliwości mięśniowo–powięziowe,
• zaburzenia naczynio - ruchowe
• stany po urazach i operacjach,
• terapia blizny,
• niektóre choroby neurologiczne,
• choroba Parkinsona,
• stwardnienie rozsiane (SM),
• neuropatie
• ograniczenie zakresu ruchomości w stawach,
• bóle głowy,migreny,
• bóle przeciążeniowe
• problemy o podłożu psychosomatycznym,
• zaburzenia nerwicowe

Metoda Briana Mulligana jest rodzajem terapii manualnej wywodzącej się z Nowej Zelandii i jest specjalistyczną metodą diagnostyczno-terapeutyczną, stale rozwijającą się wraz z postępem medycyny i rozwojem badań naukowych. Nowatorskość tej koncepcji to przede wszystkim połączenie ruchu biernego wykonywanego przez terapeutę wraz z ruchem czynnym wykonywanym przez pacjenta. Porównując tę metodę do konwencjonalnych technik terapeutycznych, okazuje się ona jedyna w swoim rodzaju, ponieważ łączy techniki ślizgowe z przedłużoną faza docisku pod koniec ruchu, podczas gdy pacjent wykonuje ruch w kierunku bolesnego sektora.

Koncepcja Muligana jest bardzo delikatną terapią, która zakłada całkowitą bezbolesność podczas stosowania technik mobilizacyjnych, co wyróżnia tę metodę i jest jej niewątpliwym atutem. Metoda Muligana jest dobrym i skutecznym narzędziem do pracy z pacjentami dysfunkcyjnymi w obrębie stawów obwodowych, stawów kręgosłupa, z bólami i zawrotami głowy, z chorobą krążka międzykręgowego oraz z chronicznymi stanami bólowymi narządu ruchu i wieloma innymi.

PNF jest koncepcją rehabilitacji stworzona z myślą o fizjoterapii schorzeń neurologicznych, zwłaszcza mózgowego porażenia dziecięcego. Obecnie wykorzystywana jest również w różnego rodzaju zaburzeniach w obrębie układu kostno–mięśniowego. Celem metody PNF jest ułatwienie pacjentowi wykonywania codziennych czynności i osiągnięcie możliwie jak największej samodzielności. Terapeuta stymuluje receptory ruchu oraz pozycji ciała, dzięki czemu możliwe jest utworzenie nowego wzorca ruchowego i stopniowe przywracanie sprawności. PNF jest skrótem i oznacza proprioceptywne nerwowo–mięśniowe torowanie, z ang. proprioceptive neuromuscular facilitation. Wśród pionierów tej metody wyróżnia się dr Hermana Kabata, Margaret Knott oraz Doroty Voss. Terapia ta wykorzystywana jest w zaburzeniach i schorzeniach ortopedycznych i neurologicznych jak również wadach postawy u dzieci.

Wskazania do zastosowania PNF w rehabilitacji to głównie
• mózgowe porażenie dziecięce,
• porażenie nerwu twarzowego,
• dysfunkcje i zaburzenia połykania oraz żucia w logopedii – dysfagia,
• stymulacja oddychania,
• wady postawy ciała, skoliozy,
• choroby nerwowo–mięśniowe, np. SMA,SM
• usprawnianie po urazach, kontuzjach,
• zespoły bólowe,
• choroby o podłożu zwyrodnieniowym,
• rehabilitacja pacjentów po udarach mózgu.

Koncepcj Maitland jest jedną z najpopularniejszych na świecie metod terapii manualnej. Twórca tej metody Geoffrey Douglas Maitland rozpoczął jej nauczanie w 1954 roku.

Metoda Maitlanda oparta jest na diagnozie oraz analizie odpowiedzi bólowej na określone ruchy i pozycje. Ruch w stawie oraz ewentualna wywoływana przez niego odpowiedź bólowa stanowią istotne składowe tej koncepcji. Podczas terapii cały czas stosowana jest ciągła, analityczna ocena pacjenta (przed, w trakcie oraz po terapii) umożliwiająca prawidłowe ustalenie rokowania, częstą kontrolę postępów oraz eliminowanie ryzyka urazów. Postępowanie takie umożliwia dostrzeżenie zmian ruchomości oraz ewentualnej odpowiedzi bólowej podczas pojedynczego zabiegu oraz całego cyklu leczenia.Na metodę składa się określony schemat wywiadu, badania (mechaniki stawów, jakości ruchu, czynników wywołujących ból) oraz terapii. Podczas terapii za pomocą technik mobilizacji, manipulacji i pracy na tkankach miękkich przywraca się prawidłowy stan tkanki objętej procesem patologicznym.W terapii manualnej według koncepcji Maitlanda cała uwaga skupiona jest na problemie bólowym czy też innym ograniczeniu pacjenta oraz wpływie tych czynników na życie codzienne. Terapia jest prowadzona indywidualnie, z doborem technik bezbolesnych i odpowiednich dla danego pacjenta. Cechą charakterystyczną metody jest wielokrotnie powtarzana ocena postępów terapii. Terapia manualna według koncepcji Maitlanda stosowana jest zwłaszcza w ortopedii i terapii problemów bólowych kręgosłupa, problemach dyskowych (np. przepuklinach), rwie kulszowej oraz bólach stawów obwodowych.

FOI, czyli Funkcjonalna Osteopatia i Integracja to całościowa i dynamiczna metoda terapii manualnej narządów ruchu, która oferuje szybkie i delikatne rozwiązanie problemów zdrowotnych, dzięki unikalnemu podejściu do ich znajdowania i leczenia. Koncepcja FOI jest terapią, która zakłada istnienie wzajemnych powiązań między wszystkimi stawami w obrębie całego ciała. Nieprawidłowe działanie jednego ze stawów, ma wpływ na funkcjonowanie wszystkich pozostałych. Wówczas w określonym miejscu pojawia się ból. Jego przyczyny należy szukać jednak w zupełnie innym obszarze ciała. FOI zakłada, że ciało reaguje całościowo na problem powstający w układzie mięśniowo-szkieletowym zachowaniem kompensacyjnym. Kompensacje te są rozmieszczone w całym ciele, zawsze według względnie ustalonego wzoru. FOI uznaje kręgosłup i miednicę za podstawę, oś środkową, na której trzeba się skupić, by wyleczyć ciało. Określa to jako łańcuchy blokad. Deformacje kręgów i miednicy zawsze mają wpływ na sąsiednie stawy i odwrotnie, na przykład odczuwanie dyskomfortu w biodrze lub ból w okolicy lędźwiowej kręgosłupa może wpływać na problemy z kolanem, a ból stawu skokowego może wpływać na ból kręgosłupa szyjnego. FOI jest zatem użyteczną terapią w zaburzeniach całego układu mięśniowo-szkieletowego, które objawiają się bólem i ograniczoną ruchomością.

Podstawowe wskazania do terapii to:
• choroba zwyrodnieniowa stawów obwodowych i kręgosłupa;
• przeciążenia kręgosłupa;
• rwa kulszowa lub ramienna;
• powikłania po urazach stawów;
• zwyrodnienia stawu biodrowego lub kolanowego;
• bóle odcinka krzyżowo-lędźwiowego kręgosłupa;
• kręcz szyi;
• zespół cieśni nadgarstka.

Z racji tego, że metoda ta jest bardzo delikatna i bezpieczna dla pacjentów w każdym wieku brakuje przeciwwskazań dla tego typu terapii.

Metoda diagnozy i terapii wg koncepcji Ackermanna, jest obecnie jedną z najbardziej skutecznych i komplementarnych metod leczenia manualnego. Wyróżnia się ona szybką i celową diagnostyką, a postępowanie terapeutyczne jest tu precyzyjne i dokładne. Każdy zabieg zostaje poprzedzony szczegółową diagnozą wstępną. Terapeuta dokonuje oceny stanu pacjenta na podstawie wywiadu, palpacji ustawienia (przemieszczeń) i funkcji poszczególnych stawów. Należy także ocenić wyniki badań radiologicznych. Zastosowane wówczas efektywne techniki pozwalają na skuteczne i bezpieczne przeprowadzenie zabiegu. Wykonując zabieg terapeuta bardzo dokładnie wie co chce osiągnąć i dlaczego. Nie ma tu miejsca na przypadkowe zabiegi. W praktyce terapia wymaga szerszego spojrzenia na przyczyny dolegliwości i ich złożoność. Kompensacja, którą rozpoczął „zablokowany” staw wymaga od terapeuty adekwatnego postępowania. Poszczególne techniki zabiegowe w tej metodzie ograniczają się dokładnie do jednego segmentu, dlatego zostaje „odblokowany” tylko i wyłącznie ten kręg, który powodował dolegliwości u pacjenta. Przy zastosowaniu metody dra Ackermanna w ciągu jednego lub kilku zabiegów można usunąć lub znacznie złagodzić ból. Metoda dr Ackermanna jest jedną z najstarszych i najbardziej znanych, głównie ze względu na dużą skuteczność w walce z bólem.

Zakładka w przygotowaniu...

Zakładka w przygotowaniu...

Akupunktura Dr Tana - to terapia skuteczna w problemach ortopedycznych, w tym również w problemach pourazowych z układem ruchu.

Metoda równoważenia dr Tana powstawała na przestrzeni całej, 40-letniej praktyki dr Richarda Tana, akupunkturzysty i znawcy Tradycyjnej Medycyny Chińskiej. Jej podstawowym założeniem jest prosta, intuicyjna diagnoza i łatwość doboru punktów leczniczych.

Metoda polega na wbijaniu igieł w odległe od bólu miejsca, opierając się na systemie E.C.I.W.O., dzięki którym dochodzi do balansowania (przywrócenia równowagi) zaburzonego meridianu, czego efektem jest niemal natychmiastowa redukcja bólu. Istnieje 6 możliwości balansowania zaburzonego meridianiu. Efekty są nierzadko zdumiewające. Bóle pleców, głowy, łokieć tenisisty, ograniczony zakres ruchu i wiele innych problemów można z sukcesem leczyć Akupunkturą wg dra Tana.

Ogromną zaletą tej metody jest możliwość wbijania igieł w punkty dystalne, co stwarza możliwości testowania bolesnego miejsca, a nawet prowadzenia równolegle innych terapii.

Metoda bardzo dobrze sprawdza się w bólach i zaburzeniach aparatu ruchu.

Techniki Energizacji Mięśni – MET. Jest to zbiór metod mających swoje pochodzenie w ortopedii, fizjoterapii oraz chiropraktyce, wykorzystujących wysiłek pacjenta na różne sposoby w celu likwidowania zaburzeń w obrębie tkanek miękkich. Techniki Energizacji Mięśni można stosować gdy: zaobserwujemy hipertonię mięśniową, przykurcze pochodzenia mięśniowego oraz łącznotkankowego, spastykę, osłabienie fizjologiczne mięśni, obrzęk miejscowy, zastój żylny, ograniczenie ruchomości stawów wynikające z dysfunkcji tkanek miękkich. Techniki te mogą być stosowane zarówno u bardzo chorych pacjentów z ostrymi stanami bólowymi, jak również u osób chorych przewlekle np. w chorobach reumatycznych czy osteoporozie.
 Rodzaje Technik Energizacji Mięśni.

• Poizometryczna relaksacja
• Hamowanie zwrotne
• Izolityczny skurcz ekscentryczny
• Skurcz izokinetyczny

Przedstawiona metoda polega na likwidowaniu restrykcji wykorzystując tzw. fenomen rozluźniania.
Techniki MR są jednymi z najnowszych metod terapeutycznych w medycynie manualnej. Koncentrują się one na pracy z systemem mięśniowo-powięziowym. Techniki te poprawiają wewnętrzną ruchomość tkanek miękkich, szczególnie powięzi. Restrykcje w obrębie powięzi mogą powodować powstawanie nieprawidłowych napięć, które pociągają struktury kostne w nieprawidłowych kierunkach, doprowadzając do kompresji w stawach, powodując ból i dysfunkcję. Struktury nerwowe i naczynia krwionośne mogą być uciskane zaburzając ich funkcję. Skrócenie struktur mięśniowo-powięziowych powoduje ograniczenie długości redukując siłę, możliwości kurczenia i wytrzymałość. Pacjent w większości technik  jest pasywny i nie wykonuje żadnych czynności. Metoda ta jest dobrze odbierana przez pacjentów, ponieważ towarzyszą jej miłe odczucia. Nie powoduje żadnych dolegliwości bólowych.

Techniki Aktywnego Rozluźniania należą do metod medycyny manualnej koncentrujących swoja uwagę na likwidowaniu nieprawidłowości w obrębie tkanki miękkiej takich jak: zrosty i sklejenia, nadmierny tonus mięśniowy, przykurcze mięśniowe i łącznotkankowe. Należą do najefektywniejszych metod w likwidowaniu tych zaburzeń. Są one osiągnięciem ostatnich lat w medycynie manualnej. Często łączone z Technikami Mięśniowo-powięziowego rozluźniania czy też Technikami Energizacji Mięśni są niezwykle efektywne. Technika polega na utrzymaniu stałego nacisku lub zablokowaniu tkanek, podczas gdy jednocześnie wykonywane jest aktywne rozciąganie tkanki. Istnieją trzy typy technik aktywnego rozluźniania:
     1.    Pasywna: terapeuta utrzymuje nacisk na tkankę i sam porusza częścią ciała, którą ma rozluźnić. Forma ta jest bardzo relaksująca i powoduje duże rozluźnienie.    
     2.    Aktywna: terapeuta wywiera nacisk, a pacjent wykonuje ruch ciała w kierunku rozciągania. Jest ona bardziej intensywna, ale czasami lepiej tolerowana przez pacjenta, szczególnie w bólu (samokontrola ruchu). Można ją połączyć z oporowaniem ruchu lub Technikami Energizacji Mięśni.     3.   W pozycji obciążenia stawu: jest bardzo efektywna w przywracaniu pełnej funkcji tkanek np. u sportowców. Wykonuje się często w pracy ekscentrycznej. Powinna być wykonywana na końcu procesu leczenia.

Terapia punktów spustowych jest techniką, która wykorzystuje różne formy ucisku i ruchów we wrażliwych miejscach w tkance mięśniowej. Celem terapii jest uwolnienie się od bólu i poprawa zaburzonych wzorców ruchowych. Punkty spustowe to wrażliwe miejsca w mięśniach o wzmożonym napięciu, które są bolesne pod wpływem ucisku i powodują ból promieniujący oraz inne objawy w obszarach ciała odległych od miejsca drażnienia. Punkty spustowe znajdują się najczęściej w mięśniach narażonych na ciągłe przeciążenia.
Rozwój punktów spustowych może odbywać się na różnym tle. Czynnikami, które decydują często o powstaniu punktów bolesnych są;

• złe nawyki posturalne
• stres (zaburzony wzorzec oddechowy)
• utrwalanie złych wzorców ruchowych
• uraz, przeciążenie (sumowanie mikrourazów)
• unieruchomienie
• brak aktywności fizycznej (siedzący tryb życia)

Jest to metoda opracowana w latach 60-tych przez osteopatę Jonesa, który zaobserwował, że ułożenie stawu w pozycji maksymalnego rozluźnienia i utrzymanie tej pozycji przez 20-120 sekund powoduje radykalną poprawę zakresu ruchu stawu oraz zmniejszenie jego dolegliwości bólowych. Jones uważa, że ułożenie stawu w kierunku, gdzie zmniejsza się napięcie mięśniowe powoduje odruchowe rozluźnienie mięśni hipertonicznych w wyniku zmniejszenia stymulacji nocyceptywnej, a poprzez to zmianę aktywności receptorów wrzecionek mięśniowych oraz poprawę ukrwienia ischemicznych, hipertonicznych mięśni. Terapeuta wyszukuje najbardziej wrażliwy punkt i kontrolując go palcem układa ciało pacjenta w pozycji tak, aby punkt ten zniknął lub się zmniejszył.

Masaż głębokich jest formą terapii, która polega na przywracaniu prawidłowego napięcia głębokich warstw mięśni i tkanki łącznej. Dzięki rozluźnianiu, wydłużaniu, zlikwidowaniu zrostów i uwalnianiu utrzymujących się wzorców nieprawidłowych napięć w układach tkanek – dochodzi do  zmniejszania bólu, poprawy giętkości i płynności ruchu oraz przywracania prawidłowych zakresów w najbardziej efektywny i najmniej obciążający sposób.
Często terapia masażu głębokiego kojarzy się pacjentom z jakąś mocną a zarazem bolesną formą pracy. Nic bardziej mylnego. Tak naprawdę nazwa ta nie ma nic wspólnego z jakimkolwiek masażem. Mimo, że wykorzystuje się w nim pracę łokciem lub pięścią, nie wywołuje ona żadnych negatywnych odczuć.

Metoda Kinezjotaping powstała w latach 70-tych XX wieku. Jej twórcą i prekursorem był dr Kenzo Kase z Japonii. Metoda ta polega na aplikacji specjalnych plastrów Kinesio – Tex. Celem tej terapii jest wykorzystanie naturalnych procesów samoleczenia organizmu, których punktem wyjścia są skóra i mięśnie. Do niedawna metoda ta stosowana była głównie w sporcie, w celu ograniczenia ilości kontuzji występujących u zawodników, lub jako terapia wspomagająca w leczeniu urazów. Obecnie ma ona zastosowanie praktycznie przy każdej dysfunkcji układu mięśniowo-stawowego. Dzięki elastyczności i rozciągliwości plastrów tylko na długość, istnieje możliwość aplikacji na każdą część ciała z różnym napięciem plastra, w zależności od efektu, jaki chcemy osiągnąć. Dodatkowym atutem tej metody jest fakt, że technika ta nie ogranicza ruchów w stawach i nie stanowi żadnej przeszkody w prowadzeniu dotychczasowego stylu życia.
Drugim atutem jest to, że działa zgodnie z funkcjonowaniem organizmu przez 24 godziny na dobę, a nie tylko podczas sesji terapeutycznej.
Działanie kinezjotapingu:

• pozytywny wpływ na funkcje mięśni (normalizuje ich napięcie),
• działanie łagodzące objawy bólowe
• poprawa mikrokrążenia,
• aktywacja systemu limfatycznego,
• wspomaganie funkcji stawów lub więzadeł.

Zastosowanie kinezjotapingu:

• przy stanach pourazowych(skręcenia, stłuczenia, zwichnięcia),
• po operacjach,
• schorzeniach neurologicznych i ortopedycznych,
• dolegliwościach tkanek miękkich stawu barkowego,biodrowego,kolanowego,
• niestabilności kręgosłupa, i niestabilności stawów,
• problemach z ścięgnem Achillesa,
• zespołach bólowych kręgosłupa,( np.rwie kulszowej)
• w stanach nadmiernego przeciążenia, zwyrodnienia,
• w wadach postawy,
• usuwaniu obrzęków, w tym limfatycznych np. po mastektomii.

Techniki wykorzystywane w kinezjotapingu:

• mięśniowe,
• więzadłowe,
• powięziowe,
• korekcyjne i limfatyczne,
• funkcyjne.

Masaż suchy jest zabiegiem fizjoterapeutycznym polegający na wykonywaniu ruchów wywierających ucisk na tkanki. Polega on na wykorzystaniu przez masażystę określonych ruchów w określonym tempie i z odpowiednią siłą zgodnie z przebiegiem mięśni, tkanek, naczyń krwionośnych i limfatycznych, od ich obwodu do serca. Masaż powinien być wykonywany rytmicznie. Podstawowe techniki wykonywane podczas masażu to: głaskanie, rozcieranie, ugniatanie, oklepywanie, wstrząsanie, wibracje, wyciskanie, ruchy bierne. W zależności od rodzaju masażu dobieramy odpowiednie techniki. W masażu wykorzystuje się środki poślizgowe tj. oliwki, kremy w celu zmniejszenia tarcia i ułatwienia wykonywania ruchów.

Rodzaję masażu jaki wykonuję:

• klasyczny
• relaksacyjny